Γέννα. Η δική μου εμπειρία.
Καθ’ όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης μου είχα δύο πράγματα στο μυαλό μου. Το πρώτο ήταν ότι ο φυσιολογικός τοκετός είναι για μένα μονόδρομος και ο θηλασμός μέχρι το εξάμηνο το μόνο σίγουρο. Εδώ να πω ότι διαφωνούσα πολλές φορές με τον εαυτό μου για το αν θα γεννήσω με επισκληρίδιο ή χωρίς. Το συζητούσα πολύ συχνά με τον άντρα μου και δεν ήξερα τι να κάνω. Ήθελα τόσο πολύ να ζήσω τη γέννα από την αρχή ως το τέλος.
Περίπου στις 32 εβδομάδες διαπιστώνουμε ότι το μωρό ήταν ακόμα ψηλά και με το κεφάλι πάνω και ότι ποτέ στην ουσία δεν την είχαμε δει με το κεφάλι κάτω. Ο γιατρός μου μου έδινε θάρρος ότι υπάρχει χρόνος και θα γυρίσει το μωράκι. Ήμουν σίγουρη ότι θα γυρνούσε. Άλλωστε το δικό μου μωρό δεν θα μπορούσε να γεννηθεί με καισαρική. “Εγώ δεν κάνω καισαρική”, έλεγα, “το μωρό μου θα γυρίσει” και κάπου εκεί τελείωνε κάθε κουβέντα για το τι θέση έχει το μωρό. Φτάνουμε στις 36 εβδομάδες το μωρό ακόμα πάνω. Ο γιατρός μου έλεγε αφού φτάσαμε εδώ δύσκολα τα πράγματα, αλλά θα περιμένουμε μια βδομάδα. Στις 37 ακόμα πάνω, 38 ακόμα πάνω. Επέμενα το μωρό μου θα κάνει την έκπληξη και θα γυρίσει.
Ήμουν σίγουρη καθώς καταλάβαινα πολύ καλά τις προσπάθειές της να γυρίσει. Και εδώ να σου πω ότι σωστά κατάλαβες. Διπλή περιτύλιξη λώρου το μπεμπάκι δεν θα γύριζε ποτέ, δεν μπορούσε είχε φρακάρει εκεί. Φυσικά αυτό το διαπιστώσαμε στις 39 + 3 εβδομάδες την ώρα που γινόταν η καισαρική. Μπήκα χαρούμενη στο χειρουργείο, θυμάμαι τα πάντα. Αρχικά είχα ζητήσει να μην μου βγάλουν τα γυαλιά καθώς έχω υψηλή μυωπία, δεν θα έβλεπα καλά μέσα την αίθουσα του χειρουργείου και θα φοβόμουν. Επίσης είχα ζητήσει να μην με δέσουν και υποσχέθηκα ότι θα μείνω ακίνητη σαν κολόνα, έτσι κι έγινε. 09.15 ξεκινήσαμε 9.25 η μικρή μου έκλαιγε δίπλα μου. Δύο ώρες μετά την γέννα κι αφού και οι δυο μας ήμασταν πολύ καλά μου την έφεραν στο δωμάτιο να θηλάσει.
Την μέρα της γέννας να συναισθήματά μου ήταν γλυκόπικρα. Χαιρόμουν απίστευτα που πήγαινα στο μαιευτήριο να γεννήσω και επιτέλους να δω το μωράκι μου και να το κρατήσω αγκαλιά, ωστόσο εγώ εκείνη την μέρα αλλιώς την φανταζόμουν. Πάντα αναρωτιόμουν γιατί κάποιες γυναίκες επιλέγουν να γεννήσουν με καισαρική και δεν αφήνουν την ημέρα της γέννας να έρθει στην τύχη και με φυσιολογικό τρόπο. Η καισαρική για μένα ήταν και θα είναι πάντα μια λύση έκτακτης ανάγκης και όχι επιλογή.
Στεναχωρήθηκα γιατί είναι το πρώτο μου παιδί και χάνω την ευκαιρία να βιώσω τον φυσιολογικό τοκετό. Ναι είμαι ενήμερη για το vibac και πραγματικά με ενδιαφέρει πολύ, όταν έρθει η ώρα θα το δω.
Pingback: Ανασκόπηση του πρώτου χρόνου – Bebakis Diary