Θηλασμός και αποθηλασμός
Όπως έχω αναφέρει σε άλλο άρθρο, (δες ~~>Θηλασμός. Η δική μου εμπειρία.), για μας ο θηλασμός ήταν πολύ εύκολη υπόθεση. Η μικρή μου από την πρώτη στιγμή έπιασε εύκολα και απλά σαν να το έκανε από πάντα. Ήξερε τι ήθελε και ήξερε και πως να το πάρει. Δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα με πληγές και απεργίες θηλασμού. Σίγουρα περάσαμε τις φάσεις μας, όπως την περίοδο των κολικών, ωστόσο ήταν ένα όμορφο ταξίδι.
Γενικώς είχαμε το συνήθειο να θηλάζουμε παντού, όπου κι αν ήταν ανάγκη. Στην αρχή είχα ένα σεντονάκι μαζί μου αλλά όσο η μικρή μεγάλωνε και γινόταν πιο δυνατή ούτε το σεντόνι δεν χρησιμοποιούσα. Όπου έβλεπα ότι η μικρή μου το είχε ανάγκη της το πρόσφερα ακόμα και όταν κάναμε την εισαγωγή στις στέρεες, ακόμα και όταν ξεκινήσαμε να μειώνουμε θηλασμούς πάλι της έδινα παντού.
Ναι ναι, χρησιμοποιώ παρελθόντα χρόνο κι αυτό γιατί το μικρό μπεμπάκι αποθήλασε. Δεν μπορώ να πω ότι αυτό έγινε εντελώς φυσικά ωστόσο έγινε με απόλυτο σεβασμό στο μωρό μου. Έμεινα έγκυος χωρίς προβλήματα για αρχή τουλάχιστον μου επιτράπηκε να θηλάσω. Έμαθα αρκετά νωρίς για την εγκυμοσύνη και αυτό με βοήθησε να κερδίσω χρόνο όσων αφορούσε τον θηλασμό – αποθηλασμό. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ήθελα να θηλάσω δύο παιδιά ταυτόχρονα για αυτό και οδήγησα το μωρό στον αποθηλασμό.
Ξεκινήσαμε με τους ημερήσιους θηλασμούς και συνεχίσαμε με τους νυχτερινούς. Για να κόψουμε του νυχτερινούς θηλασμούς ζοριστήκαμε και οι δυο μας. Χρειάστηκε πολλή κουβέντα και υπομονή για να καταλάβει τι γίνεται και γιατί. Έπειτα ξεκινήσαμε το φρέσκο γάλα. Η μικρή έβλεπε εμένα να πίνω και ζητούσε οπότε της έδινα. Έτσι τα βράδια που ξυπνούσε αντί να θηλάζει έπινε φρέσκο και κοιμόταν. Σιγά σιγά σταμάτησε να ξυπνάει το βράδυ. Οπότε κόψαμε ταυτόχρονα και τον πρωινό θηλασμό. Αφού ξυπνούσε και της έφτιαχνα γάλα. Για το τέλος αφήσαμε τα δύσκολα, το μεσημέρι και το βράδυ. Τα χρειαζόταν για να κοιμηθεί.
Κάποια στιγμή έκανα ένα διάλειμμα στον αποθηλασμό περίπου 3 εβδομάδες καθώς το μπεμπάκι έβγαλε τέσσερα δόντια ταυτόχρονα και δεν ήθελα αν την πιέσω, ένα βήμα την φορά. Ώσπου ξαφνικά ένα μεσημέρι δεν ήθελε να θηλάσει απλά κοιμήθηκε πριν καν προλάβω να μπω στην διαδικασία να ξεκινήσω το κόψιμο του μεσημεριανού θηλασμού. Τότε άδραξα την ευκαιρία και το συνέχισα και τα επόμενα μεσημέρια. Μέσα σε μια βδομάδα σταματήσαμε να θηλάζει το μεσημέρι. Φυσικά αυτό μας κόστισε σε ώρες ύπνου καθώς αργούσε να κοιμηθεί οπότε φτάσαμε το βράδυ να κοιμόμαστε μετά τις 11 – 12. Δεν με πείραζε θα έμπαινε κι αυτό σε σειρά.
Μια βδομάδα μετά τον μεσημεριανό, ένα βράδυ κοιμήθηκε χωρίς να ζητήσει ήταν πολύ κουρασμένη. Ένιωσα ότι ήταν έτοιμη, αλλά δεν την πίεσα συνέχισα να δίνω το βράδυ μόνο πριν κοιμηθεί κατά δική της απαίτηση.
Κάπου εδώ ξεκίνησαν κάποια πετρώματα στην κοιλιά μου, όχι ανησυχητικά αλλά δεν τα θέλαμε κιόλας. Η παιδίατρος και ο γυναικολόγος συμφωνούσαν, χωρίς να επικοινωνούν μεταξύ τους, ότι σιγά σιγά πρέπει να σταματήσουμε. Και κάπου εκεί σταματήσαμε. Κλείσαμε αισίως μια βδομάδα που δεν έχει θηλάσει.
Σε γενικές γραμμές το πήρε πολύ καλά. Ακόμα με ψαχουλεύει, της δίνω εναλλακτικές και δεν ζητάει, δεν γκρινιάζει, δεν το έχει ανάγκη. Πέφτει στην αγκαλιά μου, κάνουμε φιλάκια και χαδάκια και την παίρνει ο ύπνος. Νομίζω ότι μερικές φορές κοιμάμαι πρώτη.
Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Από τότε που μπήκαμε σε διαδικασία αποθηλασμού η μικρή ξεκίνησε να τρώει καλύτερα τις στέρεες. Δέχεται τα πάντα αρκεί να την αφήνουμε να τρώει μόνη. Ο θηλασμός είχε γίνει γι’ αυτήν απλά μια στιγμή με την μαμά. Ήταν καθαρά συναισθηματική διαδικασία πλέον και όχι θέμα διατροφής. Εμένα από την άλλη ο θηλασμός με ηρεμούσε πολύ. Ήταν μια στιγμή δική μας. Μια στιγμή για τις δυο μας, που στην ουσία ανταλλάσσαμε γουλίτσες αγάπης. Μπορώ να πω ότι συγκινήθηκα για το μικρό μου μπεμπάκι, μεγαλώνει και κατά κάποιον τρόπο δεν με χρειάζεται πια, αλλά είμαι εδώ δίπλα της σε κάθε της μεγάλο βήμα, θα κλαίω περήφανη κρυφά.