Η Επιστροφή μου

Πέρασαν μήνες από την τελευταία φορά που έγραψα και έκανα παρουσίαση βιβλίου. Αν με ρωτούσες τότε θα σου έλεγα ότι επιστρέφω δυναμικά αλλά τελικά πέρασε περισσότερος καιρός απ’ ό,τι περίμενα. Όπως φάνηκε αυτή η απόστασή χρειαζόταν. Έμεινα σιωπηλή όχι γιατί δεν είχα τι να σου γράψω ή τι να σου δείξω, αλλά γιατί χρειαζόμουν μια παύση. Από όλα. Και κυρίως, από τον εαυτό μου.

Όσο μεγαλώνουν τα μπεμπάκια αυξάνονται και οι υποχρεώσεις. Δεν είμαι σίγουρη αν η καθημερινότητα έχει γίνει πολύ δύσκολη ή εγώ αισθάνομαι πολύ κουρασμένη και τα βλέπω δύσκολα. Οι υποχρεώσεις, τα “πρέπει”, οι μικρές και μεγάλες αγωνίες της μητρότητας, και όλα εκείνα που πολλές φορές δεν φαίνονται, αλλά υπάρχουν, όλα εκείνα που μένουν πίσω από τα post και τα stories, είναι που σε ρίχνουν ψυχολογικά. Και κάπου σ’ αυτή τη φάση, ήρθε και η μετακόμιση — μια αλλαγή που τη χρειαζόμουν. Έφυγα από ένα σπίτι που περάσαμε όμορφες στιγμές όμως με βάραινε πολύ, δεν μου ταίριαζε τόσο, δεν με έκανε να αισθάνομαι ο εαυτός μου. Νιώθω ευγνωμοσύνη που το άφησα πίσω μου, αλλά κρατάω τις όμορφες στιγμές μου εκεί. Δεν ξεχνάω ποτέ ότι σε εκείνο το σπίτι τα μικρά μπεμπάκια μπήκανε όταν ήταν πολύ πολύ πολύ μπεμπάκια. Η μετακόμιση, ήταν ένα σημαντικό βήμα για να ανασάνω ξανά.

Παρόλα αυτά, η μετάβαση είχε και τη δυσκολία της. Όταν η ψυχολογία είναι εύθραυστη, ακόμα και το καλό χρειάζεται χρόνο να κάτσει μέσα σου. Μέχρι να τακτοποιηθούν τα πάντα, που μεταξύ μας δεν έχουν τακτοποιηθεί, υπήρχαν παντού κούτες, ακόμα έχω κούτες για άδειασμα. Και όταν δεν νιώθεις καλά, οι σκέψεις δύσκολα γίνονται λέξεις, κείμενα. Κι εγώ δεν ήθελα να γράψω απλώς για να γράψω. Προτίμησα να πάρω τον χρόνο μου, να κρατήσω αποστάσεις από το blog γιατί στο Instagram τα λέμε όχι καθημερινά αλλά συχνά, κι τελικά η απόσταση αποδείχθηκε μια μορφή αυτό-φροντίδας.

Να σου πω όμως μια αλήθεια; Μου έλειψε και μου έλειψε αλήθεια πολύ αυτό το μικρό μου καταφύγιο. Το blog που ξεκίνησα με αγάπη και ενθουσιασμό όταν είχα μόνο το μεγάλο μπεμπάκι, ήταν η έμπνευσή μου. Πάντα ήθελα να έχω το δικό blog και έχω κάνει πολλές προσπάθειες στο παρελθόν αλλά αυτή είναι η κατάλληλη θεματολογία για μένα. Σκέψεις, χαρές, προβληματισμοί, καθημερινότητα. Μου έλειψε η σύνδεση με όσους διαβάζουν, νιώθουν, αναγνωρίζουν κάτι δικό τους μέσα στα κείμενά μου.

Δεν θα σου υποσχεθώ ότι θα είμαι 100% συνεπής, μπορώ να υποσχεθώ ότι θα προσπαθήσω. Μπορώ να υποσχεθώ ότι θα είμαι εδώ πιο συχνά. Και αυτό, για μένα, είναι αρκετό για να ξαναπατήσω “δημοσίευση”.

Αν είσαι ακόμα εδώ, σ’ ευχαριστώ.

Με αγάπη,
Κόννη