Στην καραντίνα με μωρό
Εκεί που όλα βαίνουν καλώς, το μωρό έχει φτάσει πλέον 9 μηνών και έρχεται η ώρα να επιστρέψω στη δουλειά, σκάει η πανδημία και λίγο αργότερα αποφασίζεται απαγόρευση κυκλοφορίας. Όλοι σε καραντίνα λοιπόν.
Ας πάρω τα πράγματα όμως από την αρχή. Δεν θα μπω σε πολλές λεπτομέρειες καθώς αυτό θα αφορά άλλο άρθρο, θα πω μόνο ότι για ένα δίμηνο είχαμε τρομερό πρόβλημα με την διατροφή της Ελισσάβετ. Κάναμε αποχή από πολλές διατροφικές ομάδες και έκανε δύο μήνες απεργία από τις στέρεες. Κατέληξα να αγοράσω θήλαστρο διπλής άντλησης και μπήκα σε μια διαδικασία να αντλώ γάλα ώστε να κάνω μια μικρή αποθήκη για να έχω μιας και ο καιρός πλησίαζε και έπρεπε να επιστρέψω στη δουλειά. Εκεί πάνω γίνεται το μπαμ και το μικρό μπεμπάκι τρώει και πάλι τα ΠΑΝΤΑ. Μέσα Μαρτίου λοιπόν κι αφού μου έχει φύγει όλο το άγχος ξεκινάει η καραντίνα.
Όλα καλά λέω στον εαυτό μου δεν τρέχει κάτι. Αποφασίζουμε να μείνουμε μέσα, ούτε σούπερ μάρκετ δεν πήγαινα, αυτό το είχε αναλάβει ο άντρας μου πλήρως, που ευτυχώς αυτό το διάστημα δούλευε από το σπίτι. Περνάνε οι πρώτες μέρες και όλα καλά. Όσο περνούσε ο καιρός όμως και αφού είχαμε χάσει τις βόλτες μας η μικρή άρχισε να βαριέται στο σπίτι και κάπως έτσι ξεκίνησε το χάος.
Για ένα διάστημα, περίπου τριών εβδομάδων κάναμε την μέρα νύχτα και την νύχτα μέρα. Είχαμε ένα σπίτι άνω κάτω, παιχνίδια πεταμένα παντού και το χαλί μονίμως μακριά από την θέση του. Κάθε μέρα να καθαρίζω και κάθε μέρα να γίνεται χάλια. Κοιμόμασταν τρεις το χάραμα και ξυπνούσαμε κάθε 40 λεπτά με μία ώρα, για αγκαλιές, χάδια και θηλασμό. Όλη μέρα γκρίνια και όλη νύχτα έκανε πάρτυ στο σπίτι. Δεν είχε πολύ πλάκα όλο αυτό, ήταν κουραστικό και εξαντλητικό. Μέσα σε όλα αυτά έμαθε να κάνει αγκαλιές και να έρχεται για φιλάκια, κάπως έτσι όλη η κούραση γινόταν χαρά. Ένιωσα τι θα πει αυτό που άκουγα και δεν πίστευα. Η αγκαλιά και το φιλί του μωρού μου, γεμίζει όλο το σπίτι με χαρά και αγάπη. Η νύχτα γινόταν μέρα κι έτσι έπαιρνα δύναμη να αντέξω άλλο ένα ξενύχτι. Έλεγα θα τελειώσει η καραντίνα και θα ξαναμπούμε σε ρυθμούς.
Ώσπου μια μέρα σκέφτηκα ότι η Ελισσάβετ έμαθε σε βόλτες, την αρέσει να κοιμάται στην φύση και στην βόλτα. Οπότε την έβαλα στο καρότσι και βγήκαμε στο μπαλκονάκι μας. Μα πως δεν το σκεφτήκαμε πιο νωρίς; Δεν πέρασε πολλή ώρα και η Ελισσάβετ είχε ήδη κοιμηθεί, σε ώρα που κανονικά δεν θα κοιμόταν. Ως δια μαγείας το βράδυ κοιμήθηκε δύο ώρες νωρίτερα από το συνηθισμένο. Α Π Ι Σ Τ Ε Υ Τ Ο σκέφτηκα. Την επόμενη μέρα τα ίδια και κοιμήθηκε ακόμα νωρίτερα. Κάπως έτσι μπήκαμε και πάλι σε φυσιολογικούς ρυθμούς ύπνου.
Παρ’ όλο που πλέον κοιμόταν νωρίς συνέχισε να ξυπνάει ανά 40 λεπτά, μέχρι που έσκασε και το 3ο της δοντάκι. Μα πραγματικά πίσω από κάθε μωρό κρύβεται ολόκληρη “επιστήμη”. Πάντα για κάτι φταίει. Η Ελισσάβετ μέσα στην καραντίνα έμαθε να στέκεται, να περπατάει με την στράτα της, να κάνει αγκαλιές (όταν έχει όρεξη), να δίνει φιλάκια (μόνο στη μαμά, χεχε), παίζει πιο πολύ με τα παιχνίδια της, επικοινωνούμε καλύτερα και τέλος έβγαλε δύο ακόμα δοντάκια.
Σήμερα, ξεκινάει η άρση της απαγόρευσης κυκλοφορίας και εγώ μέσα σε όλο τον πανικό που γινόταν στο σπίτι μου αλλά και στον κόσμο γενικότερα, λόγο της πανδημίας, νιώθω ευγνώμον γιατί αν είχα επιστρέψει την δουλειά όλα αυτά θα τα έχανα ή μάλλον δεν θα ήμουν η πρώτη που θα τα έβλεπε. Και νιώθω περισσότερο ευγνώμον που ήταν και ο άντρας μου στο σπίτι και μπόρεσε κι εκείνος να δει όλα αυτά τα καινούρια πράγματα που έκανε το μπεμπάκι μας. Το καλύτερο είναι ότι δουλεύω σε εμπορικό, έτσι λοιπόν θα μείνω σπίτι μέχρι το μπεμπάκι να γίνει ενός έτους.